Zo’n twee decennia geleden begon ik met mijn toenmalige collega’s aan een bijzondere trektocht. Ik werkte voor de certificeringstak van het Nederlands Meetinstituut (NMi). Van een overheidsorgaan gingen we na de privatisering op weg naar een commerciële organisatie. Het einddoel van onze reis: klantgerichtheid. Destijds had ik niet kunnen voorspellen dat veel van wat ik leerde in die periode mij later in mijn leven van pas zou komen bij mijn eigen trektocht. Mijn bestemming? Mezelf (terug)vinden.
Mijn reisverslag
Enige tijd geleden deelde ik het eerste verslag van mijn persoonlijke trektocht. Dat maakte best het een en ander los. Bij mij, mijn directe omgeving, bij mensen waar ik ooit mee mocht werken en zelfs bij vreemden. Het was mooi om te horen dat mijn verhaal anderen op een positieve manier raakte, parallel aan mijn werkzaamheden met Hoofd&Letters. En waar ik eerder nog met heel veel tegenzin op reis was, merkte ik de afgelopen periode steeds vaker dat deze grillige ervaring ook heel veel moois met zich meebrengt. Het voelt alsof ik weer net zoveel aan het leren ben als toen ik, aan het begin van deze eeuw, samen met de andere NMi-ers op weg ging. Dit is geen verhaal met tips over klantgerichtheid. Dit is een verhaal over mijn trektocht, en ik wil hetzelfde als toen, naar de zon!
“Het gaat niet om de bestemming, maar de reis ernaar toe.” Boeddha.
Groepsdynamiek
Wanneer je met een heel diverse groep mensen op reis bent, en het enige dat je weet is dat je richting zon wilt, is het een hele kunst om de kudde bij elkaar te houden. Destijds liep ik fanatiek mee in de kopgroep, mijn ogen gericht op die zon en vooral de kortste route ernaartoe. Ondertussen moedigde ik het grootste deel van mijn collega’s en medereizigers aan die ons aarzelend op de voet volgden. Wat vroeg het veel van mijn ongeoefende geduld als er een aantal collega’s toch dat mooie pad links wilden volgen. Natuurlijk oefende ik druk uit op de reisleider (onze directeur Pieter van Breugel) als ik zag dat er een groepje toch achter die heuvel rechts wilde kijken. De mensen die mij toen al kenden weten ook hoe gefrustreerd ik kon raken. Over die enkeling die met de hakken in het zand achterom bleef kijken zonder vertrouwen in het bereiken van onze bestemming.
Einde van de trektocht
Na heel veel hard werken, vallen, soms moeizaam weer opstaan, elkaar moed inspreken en kleine successen vieren lukt het ons onze bestemming te bereiken. Misschien niet in het tijdsbestek waarop we hadden gehoopt en met iedereen aan boord, maar als een enigszins verfomfaaide marathonloper kwamen we over de finish. Het ging NMi voor de wind en iedereen plukte de vruchten van onze reis. Nu al die jaren later is er van dat prachtige team dat wij toen vormden bijna niemand meer over. Velen, waaronder ikzelf waaiden uit en we gingen verder met ons leven. Met een enkeling hield ik contact, anderen spreek ik nooit meer. Toch was het voor mij een van de mooiste periodes uit mijn leven. En ik vermoed dat we op z’n tijd allemaal onze verhalen van toen nog steeds delen.
Alleen reizen
Genoeg nostalgie! Want ik heb mijn energie dus keihard nodig voor mijn huidige trektocht. Wie beide ooit deed, weet dat een groepsreis een compleet andere ervaring is dan reizen in je eentje. Voor mij zijn er ook overeenkomsten. Dan moet ik lachen als ik al die verschillende types uit de groep in mezelf terug zie. Want begon ik toen ik ziek werd niet vooral als de persoon die he-le-maal geen zin had in deze reis? En zorgden twijfel en onzekerheid er niet regelmatig voor dat ik hoopte dat een tijdelijke oplossing (linksaf) of grote berg zand (rechtsaf) mijn pijn zouden laten verdwijnen? Bracht ik niet vele weken door met mijn ogen op de grond gericht, wel stevig doorstappend, omdat iedereen dat het beste vond, maar vol onrust over de reis die nog voor me ligt? Toch verandert ook dat (heel) langzaam, maar zeker.
Onderweg
Terug naar het begin, op mijn reis leer ik zo ongelofelijk veel. Door te lezen, te praten, te luisteren, te schrijven en te doen begrijp ik elke dag een beetje meer van de waarheid en de liefde. Ik bén die groep van toen, elk individu zit ook in mij. Gelukkig brengen mijn nieuw verworven inzichten me beetje bij beetje steeds verder naar voren. Nog altijd kom ik genoeg uitdagingen tegen. Is het een kunst hoe om te gaan met mijn eigen energie en die van anderen, positief en negatief. Het is fijn te merken dat ik me steeds vaker weer die koploper van toen voel, mezelf op sleeptouw neem en aan mezelf vertel dat het goed komt. Want al weet ik nog steeds niet precies waar ik naartoe ga, ik ben wel onderweg. Zon, ik kom eraan!