Interview over een afscheid van een ziekenhuis:
Vandaag neem je hier afscheid, hoe voel je je?
“Tsja, veertig jaar lang stond ik hier dag en nacht. En het grootste deel van de tijd zonder een centje pijn. Ik zal de patiënten wel missen hoor. Zeker die elke week kwamen, sommige nog vaker. Alle soorten en maten kwamen voorbij. Er was narigheid, boosheid, verdriet, maar ook vreugde en opluchting. Gelukkig kan ik goed luisteren. En ik ben dankbaar voor de juffrouwen die zorgden dat ik er altijd een beetje toonbaar uit bleef zien. Een lekker geurtje deed me ook goed. En nu is het klaar, ik moet afscheid nemen. Het is wat het is, en ik ga er nou niet over grienen, maar toch sta ik hier met gemengde gevoelens.”
Wat maakte je zoal mee?
“Heb je effe?! Want ik zou er een boek over kunnen schrijven hoor. Maar ja, als ik dat had gekund had ik hier niet gestaan, hehe. Maar echt, teveel om op te noemen. Met rolstoelen en rollators hield ik altijd m’n hart vast. Dan zag ik er eentje aan komen en dan dacht ik: ‘oh jee, daar gaan we weer.’ Maak vaak ging het net goed hoor. Dan zuchtte ik even diep of ik nam een kleine pauze en dan ging het meestal wel weer. Oh, ik onderbreek je even. Want er komt weer zo’n arts aan gesjeesd. Ja, te laat, of onderweg naar een noodgeval. Ja, ja je bent druk, en we zijn blij dat je er bent, ik doe mijn best, maar ik ga echt niet harder omdat jij haast hebt hoor. Staan ze een beetje voor m’n neus te zuchten, maar op zo’n moment zijn ze niet voor rede vatbaar. Maar het ergste vond ik altijd ongeduldige mensen. Als ze nou gewoon even hadden gewacht, had de boel niet stilgestaan, maar ze moesten zo nodig aandringen. Als er gewoon een of een paar mensen een stapje terug doen, gaat het vaak veel beter.”
Is het nooit mis gegaan?
“Jawel, dat is best een aantal keer gebeurd hoor. Dan ging het helemaal mis, zelfs zo erg dat er iemand bij moest komen. Nou, dan had ik de poppen aan het dansen hoor, Wat een geklaag ik dan allemaal hoorde. Toch was het gedrag van de mensen zelf de oorzaak. Maar daar staan ze dan niet voor open, dat vond ik wel eens lastig. Dan ging het alleen maar over de belemmering van de doorstroom.”
Klinkt niet zo prettig. Nog andere ergernissen?
“Ja, kinderhandjes! Wat een crime! Nou ja, die kinderen kunnen er natuurlijk meestal niets aan doen, maar het zijn die ouders. Vroeger had ik er elke dag wel eentje die niet zo goed opgevoed was, maar daar bleef het dan bij. Maar nu, die ouders zijn vaak totaal geobsedeerd door hun telefoon. En als ik niets doe op zo’n moment, dan heb je de poppen pas echt aan het dansen. Staat zo’n moeder een beetje hysterisch te krijsen dat het allemaal niet goed geregeld is hier. Dat ben ik wel echt beu hoor.”
Hoe denk je over roken?
“Hier op het ziekenhuisterrein mag niet meer gerookt worden. Gelukkig maar, want vroeger kreeg ik daar toch best het een en ander van mee. Van die mensen die al dood- en doodziek zijn, maar niet kunnen of willen stoppen en gewoon vrolijk verder paffen. Waarom ze geen afscheid nemen van die dingen, onbegrijpelijk. Nu moeten ze met hun infuus in hun pyjama al wiebelend de weg oversteken, want alles voor een peuk. En ik kan gewoon niet wegkijken. Dat begrijpen mensen niet. Dus elke keer hou ik mijn hart vast.”
Vind je jezelf wrokkig?
“Nou, ik ben wel een oude mopperaar, hè? Toch word ik nooit kwaad hoor, maar ja ik heb er wel last van. Net als van brancards, want daar heb ik dus echt niks mee. Voor mij zijn ze gewoon te groot. Sommigen kunnen daar zo voor opzij springen, maar voor mij past het niet. Een keer letten ze niet goed op en toen was het een en al ellende. Toen was ik een week van slag. Niemand hield rekening met mij. Dat deed wel pijn.”
Heb je enig idee wat er nu gaat gebeuren?
“Dit is dus mijn laatste dag hier. Er nemen er wel meer gedwongen afscheid. Vanaf morgen gaan ze de boel verbouwen. Dit stuk waar we nu staan, dat gaat zelfs helemaal plat. Wat er voor terugkomt? Ik heb alleen verhalen gehoord. Iets met Machine Learning ofzo. Dat is het nieuwste van het nieuwste schijnt dus. Daar loopt zo’n ziekenhuis ook minder risico’s mee. Het budget is krap en het beddentekort is al groot genoeg, hehe. Die nieuwe types geven eerder een gil geloof ik, ja niet echt natuurlijk, maar ze zeggen dat het beter en slimmer kan.”
Dat maak je dus niet meer mee?
“Nee, na vandaag is het klaar, maar ik wil niet treurig eindigen, want zo gaan die dingen. Toen ik hier kwam was iedereen zo blij met me. Oh en ah, en hoe gladjes het allemaal ging. Ik stond daar zo trots als een pauw. De eerste jaren was er geen vuiltje aan de lucht. Ik was wel een hele investering. Maar toen waren ze blij met het afscheid van mijn voorganger, daar werden de mensen doodmoe van. Dus toen moest er ook iets gebeuren. En zo gaat dat nu weer. Ik vind het wel jammer, maar ik hoop ook rust te vinden. In elk geval wens ik die nieuwe draaideur alvast veel succes!”