De herfst kwam vroeg dit jaar, afgelopen week vond ik het al ronduit koud en gister was qua weer een dag om snel te vergeten. Mijn zomergarderobe heeft inmiddels plaatsgemaakt voor truien en een dikke jas. Ik verlang terug naar nog maar een paar weken geleden, toen ik in de natuur genoot van een windstille septemberochtend.
De belofte van een mooie najaarsdag ligt verscholen in de mist boven de velden. Nog heel even hoef ik geen afscheid te nemen van de zomer. Het is stil in het bos, op dit vroege tijdstip zijn er nog niet veel bezoekers. In de verte raast een trein voorbij met daarin de forenzen die slechts een blik op dit natuurschoon is gegund. Voor hen wachten helverlichte kantoorpanden en het lawaai van de digitale wereld.
Het lijkt nog zomer
Geblaf, een dame met drie herdershonden. Grote honden vind ik altijd een beetje spannend, dus onbewust hou ik mijn adem in. Gelukkig merken ze mijn angst niet op, of ze laten het niet blijken. Ze gaan op in elkaar en van het in vrijheid door het bos mogen rennen. Overal nog volop blaadjes aan de takken. Hier lijkt het nog zomer, toch is het groen al minder intens dan nog maar enkele weken geleden.
Vrijheid
De meeste paden zijn leeg en op elke kruising heb ik het gevoel of de wereld aan mijn voeten ligt. Ik kan gaan en staan waar ik wil, vrij, net als de honden. Toch ben ik hier met een doel. Het bos bezoek ik vaak als ik een bepaalde stemming heb, of juist wil opzoeken. Mijn vrijheid wil voelen, of een blokkade wil afwerpen. Regelmatig naar een zelfde, maar vandaag eens naar een andere plek.
Herfst in aantocht
Dezelfde wind als elders waait, en toch is ie hier anders, net zoals elke plek weer anders voelt. Vlakbij hoor ik een vogel, een bijzondere zang. Hij laat zich niet zien. Veel meer dan een weg huppend konijn kom ik niet tegen. De dierenbewoners van het bos verschuilen zich voor de bezoekers van overdag: de sportievelingen die in wisselende outfits op hun fiets of al rennend over de paden gaan. Of voor het verliefde stel dat ik tegenkom. Zij lijken zich nauwelijks bewust van de mooie omgeving. Zien niet de hars die aan de bast van de dennenbomen hangt en de eerste zoete geuren van de herfst die zich onherroepelijk zal aandienen dringen niet tot hen door. Voor hen is het nog volop zomer.
Warm kleed
Voor veel mensen heeft de herfst iets droevigs, afscheid van de zomer, afscheid van het licht, de komst van het donker. Als zomermens pur sang zag ik jarenlang op tegen zijn onafwendbare komst. De bomen die eerst hun najaarsvruchten afwerpen en daarna zo tegen november hun bladerdek helemaal loslaten. Hier en daar geholpen door een storm. Nu zie ik dat de bladeren zich verzamelen aan de voet van de stam om daar straks als eerbetoon een warm kleed te vormen. Een kleed dat zich uiteindelijk tot voedingsbodem zal omvormen.
Magie van de seizoenen
Al wandelend in het bos mijn aandacht richten op het vallen van de bladeren stemt me niet vrolijk. Weer een aantal maanden de kou moeten trotseren. Moeten wachten op warmte, de zon, buiten leven. Ik stop en richt mijn blik omhoog naar de takken en vind daar plots de magie van de seizoenen. Want de eerste knoppen vormen zich alweer en dragen aan het einde van de herfst de belofte van een nieuw voorjaar in zich. Een voorjaar dat onherroepelijk wordt gevolgd door de zomer.