Die nacht sliep ik weinig. Ik zag op tegen het naderende afscheid. Een afscheid dat geen verrassing was, dat is het nooit. Toch vind ik het elk jaar lastig mijn dochter een paar weken te moeten missen in de zomervakantie. Realiteit, doordat haar vader en ik al een aantal jaar niet meer bij elkaar zijn. Daar gaan we alledrie goed mee om. Maar dat afscheid nemen went nooit.
Afscheid en verlangen
Ik hou van de zomer. Lange dagen, fijne temperaturen, zonlicht, vakantie. Die ochtend zat dat laatste er voor mij weer op. Ik ging weer aan het werk. Mijn dochter bracht ik naar haar vader voor haar vakantie met hem. Met een brok in mijn keel kwam ik thuis in een leeg huis, haar aanwezigheid nog duidelijk voelbaar. Op dat moment kwam de gedachte bij me op dat de door mij zo geliefde zomer voor mij en voor zoveel andere (kinderen van) gescheiden ouders ook een tijd is van afscheid nemen en verlangen naar.
Co-ouderschap of niet
De periodes na de feestdagen en de zomervakanties vertonen traditioneel pieken als het gaat om het aantal stellen dat besluit uit elkaar te gaan. Als er kinderen in het spel zijn, is een relatie beëindigen extra pijnlijk. En al kiest inmiddels ruim een kwart van de ouders die gaan scheiden voor co-ouderschap, waardoor kinderen beide ouders ongeveer even vaak zien, er zijn toch dagen of weken dat je kind(eren) je moet(en) missen, én andersom.
De tijd zonder
De zomervakantie eerlijk verdelen, zodat zowel jij als je ex met je kind(eren) op vakantie kan, betekent dus ook een aantal weken kindvrij zijn. Dat heeft ook voordelen. Voor je werk en sociale contacten hoef je even geen rekening te houden met je vakantievierende kinderen (ze zijn immers ‘bij hun andere ouder’). Of wellicht gebruik je deze tijd om er even samen met je nieuwe lief tussenuit te gaan (als je budget en vrije dagen dat tenminste nog toelaten). Maar voor het zover is, is er altijd dat rottige afscheid.
Herinneringen maken met mama én met papa
De dag dat het voor mij zover was, brak aan. Mijn dochter zou de komende weken niet bij me zijn. Natuurlijk ben ik blij voor haar dat ze na een gezellige en fijne vakantie met mij, ook nog met haar vader op vakantie gaat. Ik vind het belangrijk dat zij met de twee mensen waar zij het meeste van houdt, haar ouders, mooie herinneringen kan maken. Toch maakt dat de tijd zonder haar niet per se makkelijker.
Twee werelden
Vooropgesteld, ik ben niet zielig. Mijn dochter heeft hier niet om gevraagd, maar het is wél haar realiteit. Zij heeft twee verschillende slaapkamers in twee verschillende woonplaatsen. Twee bedden, twee broodtrommels en twee tandenborstels. Bij allebei haar ouders een garderobe. Haar knuffel reist altijd met haar mee, maar verder leeft zij in twee werelden en moet zij steeds schakelen tussen de gewoontes en regels van de ene ouder en de andere. Dat vraagt veel van haar, en ze doet toch maar, hoe vervelend ze het ook vindt.
Haar geur
En dat besefte ik maar al te goed toen ik na thuiskomst in mijn eentje door het huis liep. Een warm gevoel trok door me heen en ik glimlachte toen ik de mooie tekening zag die ze voor me maakte. Met weemoed ruimde ik nog wat van haar spulletjes op die her en der achterbleven. In haar kamer legde ik wat schone zomerkleding in haar kast. Mijn neus drukte ik nog even zachtjes in haar kussen. Tranen welden op in mijn ogen toen ik haar o zo vertrouwde geur opsnoof. Ik hoop dat ze geniet met haar vader. Weer lekker veel lacht, kletst, zwemt en speelt. Met een lichte zucht kroop ik achter mijn laptop om aan het werk te gaan en dacht: “Tot over een paar weken meisje, ik mis je nu al!”